Category : Νεα Μπάσκετ

Παρεμπιπτόντως, ο 48χρονος προπονητής δηλώνει ίδιος κι απαράλλακτος σε σχέση με τις εποχές που βρισκόταν στη Β’ και τη Γ’ Εθνική. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, υποστηρίζει ότι δεν έχει αλλάξει σημαντικά ο χαρακτήρας του και ο τρόπος με τον οποίο κοουτσάρει, παρότι -παραδέχεται ότι- “προσπαθώ να είμαι πιο ήρεμος, παλιά ήμουν πολύ χειρότερος”. Το ταξίδι του Sport24.gr στην αχαϊκή πρωτεύουσα, δεν θα μπορούσε παρά να περιλαμβάνει μια στάση στο γραφείο του ανθρώπου που οδήγησε τον Προμηθέα Πάτρας μέχρι τους τελικούς, στη μεγαλύτερη επιτυχία του συλλόγου -μέχρι την επόμενη. Ακομπλεξάριστος, αυθόρμητος όπως πάντα, με διάθεση να πει πράγματα κι όχι να κρυφτεί πίσω από το προσωπείο του σοβαρού. Το απεχθάνεται άλλωστε. Γι αυτό κιόλας απάντησε με ειλικρίνεια και διάθεση αυτοσαρκασμού για τα τάιμ άουτ του, που έχουν γίνει viral, για τις ταμπέλες που του έχουν “φορέσει” (σε αυτό το σημείο, δίνει διευκρίνιση, εξηγώντας πως αν μπορεί να χαρακτηριστεί κάπως, το “πιτσαδόρος” είναι πιο ακριβές από το “ταβερνιάρης”) και πολλά άλλα. “Εγώ δεν μπορώ να είμαι ηθοποιός στον πάγκο” ανέφερε μεταξύ άλλων. Κι έτσι αποδείχθηκε στη συνέντευξη, αφού πριν πατηθεί το “record”, ξεκαθάρισε πως αυτή η κουβέντα δεν θα έχει τόσο πολύ τακτικές αναλύσεις και συζητήσεις για το αγωνιστικό κομμάτι. Ο λόγος; “Ήρθατε μέχρις εδώ για να πούμε πράγματα, αν θέλετε τακτικές αναλύσεις και τέτοια, μιλήστε με τους βοηθούς μου”. Κι η αλήθεια είναι ότι στη μία ώρα που κράτησε η συζήτησή μας, ο Μάκης Γιατράς έδειχνε πως δεν νοιαζόταν για τυπικές δηλώσεις. Ό,τι σκεφτόταν, το έλεγε. Ευθέως. Συνέντευξη στους Σπύρο Καβαλιεράτο και Αλέξανδρο Τρίγκα – Η πρώτη ερώτηση έχει να κάνει με το βιογραφικό σου. Πόσα χρόνια είσαι προπονητής, γιατί ο πολύς κόσμος σε έμαθε την τελευταία διετία. “Είμαι 24 χρόνια προπονητής, όχι μόνο στην Πάτρα. Έχω δουλέψει επίσης στο Αγρίνιο, στην Κεφαλονιά, στη Λευκάδα. Σε μικρότερες κατηγορίες, περισσότερο στη Β’ και τη Γ’ Εθνική”. – Πώς είναι να κυκλοφορείς ως ο προπονητής της δεύτερης ομάδας στην Ελλάδα; “Είναι σημαντικό για μένα ότι έχω παραμείνει ο ίδιος. Κάποιοι που με ξέρουν, λένε ότι είμαι ίσως πιο ήρεμος απ ότι παλιά. Όταν ανέλαβα τον Προμηθέα Πάτρας, την πρώτη χρονιά που δούλεψα εδώ και με ρώτησαν πώς νιώθω, απάντησα “ηρεμία”. Κι αυτό γιατί είμαι της λογικής πως ο βρεγμένος, την βροχή δεν τη φοβάται. Έχω παίξει σε τόσα γήπεδα, παιχνίδια που έχουν κλωτσιές, μπουνιές και κατακεφαλιές. Τώρα, αυτά μου φαίνονται σαν βόλτα. Αυτά πρέπει να τα ζήσεις για να τα καταλάβεις. Παίρνω πολλά μηνύματα από ανθρώπους που είναι προπονητές σε τοπικά ή μικρότερες κατηγορίες και μου δείχνουν ότι μέσα από μένα νιώθουν μεγάλη ικανοποίηση και χαρά, γιατί βλέπουν ότι μπορούν να πετύχουν κι αυτοί το ίδιο. Να είστε σίγουροι πως αν τους δοθεί η ευκαιρία, υπάρχουν άνθρωποι σε μικρότερες κατηγορίες, που μπορούν να κάνουν παρόμοια πράγματα -και γιατί όχι περισσότερα”. – Δεν είναι τόσο απλό βέβαια να συμβεί, δεν είναι τόσο συνηθισμένο. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να έχει ανοίξει κάπως ο δρόμος για προπονητές να “ανέβουν” στην Α1. “Τώρα το κατάλαβα πώς γίνεται. Βλέπουμε να ανακυκλώνονται οι ίδιοι προπονητές. Για να δώσεις την ευκαιρία σε έναν νέο προπονητή, πρέπει να υπάρχει κάποιος που βάζει λεφτά και είναι τρελός. Εγώ είχα τη χαρά να βρω τον κ. Λιόλιο, ο Ηλίας Παπαθεοδώρου είχε τη χαρά να βρει τον Λατσούδα, ο Χρήστος Σερέλης βρέθηκε στον τόπο του και τον στήριξαν κάποιοι άνθρωποι. Κάπως έτσι γίνεται”. – Γιατί την πρώτη χρονιά του Προμηθέα Πάτρας δεν ήσουν εσύ προπονητής; “Είχα κάνει κάποιες συζητήσεις με τον πρόεδρο της ομάδας από τον χειμώνα, ότι την επόμενη χρονιά -δεν πίστευε κανείς ότι θα ανέβουμε- θα υπάρχει άλλος προπονητής στην ομάδα. Επειδή δεν ήξερα την Α1, πίστευα ότι θα κάνω κακό στην ομάδα. Ποτέ δεν ήθελα να είμαι αυτός που θα της κάνει κακό. Δεν είχα τον σκοπό να ξανακάνω τον προπονητή, να σου πω την αλήθεια. Τότε, πήγα στο Final Four της Κωνσταντινούπολης για να δω τα παιχνίδια. Γύρισα και την επόμενη μέρα μου λέει ο πρόεδρος “θα είσαι ο προπονητής του χρόνου”. Επειδή ο φόβος δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου, πήρα την απόφαση να πάρω το ρίσκο. Όλα πήγαν καλά. Όταν τελειώνει το πρωτάθλημα, μηδενίζει το κοντέρ και ξαναγράφει για το επόμενο. Δεν είμαι αφελής. Το ξέρω ότι περιμένουν κάποιοι πότε θα γίνει η στραβή”.

Έχω τρέλα με… ρίζες

– Γενικότερα μοιάζει να υπάρχει αμφισβήτηση από το ευρύ κοινό για τις ικανότητές σου. Γιατί πιστεύεις συμβαίνει αυτό; “Αυτό πρέπει να το απαντήσετε εσείς, που ξέρω ότι παρακολουθείτε χρόνια τις μικρές κατηγορίες. Ή κι άλλοι που βλέπουν τι γινόταν και ξέρουν πρόσωπα και καταστάσεις. Κάποιον που δεν τον γνωρίζεις, τον κρίνεις. Πώς γίνεται αυτό; Στην Ελλάδα έτσι γίνεται μάλλον. Δεν είχα κανένα άγχος όμως, δεν σκεφτόμουν ότι έχω να αποδείξω κάτι. Σίγουρα κάνω λάθη, λογικό είναι. Δεν είμαι φιλόσοφος του μπάσκετ, δεν είμαι προπονηταράς. Είμαι ένας απλός άνθρωπος, που πάει με τη λογική. Κι ας λένε ότι είμαι μουρλός, είμαι μουρλός, αλλά με λογική”. – Παίζει ρόλο η καταγωγή σε αυτό; “Έχω καταγωγή από Πάτρα και Κεφαλονιά. Υπάρχουν ρίζες… τρέλας”. – Από αγωνιστικής άποψης, αυτό που έχει ξεχωρίσει τον Προμηθέα Πάτρας -μεταξύ άλλων- είναι το γεγονός πως δεν αλλάζει εύκολα ξένους. “Αυτή είναι η διαφορά του Προμηθέα Πάτρας. Κάναμε πέρσι δύο αλλαγές, αλλά ήταν για πειθαρχικούς λόγους. Για τέτοιο ζήτημα, μπορεί να κάνω δέκα αλλαγές, όχι μία και δύο. Για αγωνιστικούς λόγους, μπορεί να κάνω μια λάθος επιλογή, αλλά θα την στηρίξω και θα προσπαθήσω να πάρω όσα μπορώ από τον παίκτη. Ένας άνθρωπος που έχει προσωπικότητα και καλό χαρακτήρα, θα προσπαθήσω να τον βοηθήσω να ενταχθεί καλά στην ομάδα. Εγώ δεν είμαι συνηθισμένος να αλλάζω παίκτες. Στις μικρότερες κατηγορίες αυτά δεν υπάρχουν. Όποιον έπαιρνα, τον παντρευόμουν. Οπότε έπρεπε από κάθε παίκτη να βρω τρόπο να πάρω κάτι. Έτσι είχα μάθει, έτσι είχα συνηθίσει. Κι αυτό κάνω τώρα”. – Δεν έχεις αλλάξει ιδιαίτερα, δηλαδή; “Όχι, κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τους παίκτες, αλλά και με τη φιλοσοφία μου. Αυτά που έπαιζα στη Γ’ Εθνική, τα ίδια παίζω και τώρα. Αν κοιτάξει κάποιος τα παιχνίδια, θα το καταλάβει. Με τα ίδια πράγματα κερδίζουμε και πετυχαίνουμε. Τι είναι αυτό; Δεν ξέρω. Είναι μια φιλοσοφία, ένα σκεπτικό. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω απόλυτα. Όταν παίξαμε με την ΑΕΚ, δεν μπορείς να φανταστείς πόσα μηνύματα μου έστειλαν. Απλός κόσμος, φίλαθλοι του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Εδώ πήγαμε στο ΟΑΚΑ και μας χειροκροτούσε το γήπεδο, αυτό που να το φανταζόμασταν. Ούτε που το πίστευα ότι θα το ζήσω ποτέ. Αυτό σημαίνει ότι η ομάδα παράγει θέαμα, ότι αρέσει αυτό που δείχνει στο γήπεδο. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Κάποιος είπε ότι πρέπει να ερευνηθεί πώς έχει γίνει αυτό”.

ΤΟ “ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ” ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ

– Γιατί δεν μας λες εσύ το μυστικό; “Κοίτα, το έχω ξαναπεί. Γίνεται και με έναν άλλο τρόπο, με συναίσθημα. Δεν γίνεται μόνο επαγγελματικά όλο αυτό. Μπορεί να είμαστε περισσότερο επαγγελματίες λόγω κατηγορίας, αλλά πάνω απ όλα το αγαπάμε. Όλοι μας στον Προμηθέα Πάτρας”. – Που ένιωθες μεγαλύτερη πίεση; Όταν ήσουν στη Β’ Εθνική ή στην Α1; Γιατί αντίστοιχα έχει μεγαλώσει το ύψος της επένδυσης από τον κ. Λιόλιο. “Ήρθα στην ομάδα στη Γ’ Εθνική. Κάθε φορά κάναμε ένα τριετές πλάνο, θέλαμε να ανέβουμε κατηγορία την τρίτη χρονιά. Εμείς, έτυχε να προβιβαστούμε απευθείας. Πιο εύκολα. Την πίεση και το άγχος, τα βάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Δεν έχει να κάνει με τα λεφτά αυτό. Άκουγα πέρσι όλη την ώρα για το μπάτζετ του Προμηθέα. Υπήρχαν ομάδες που χάλασαν περισσότερα από εμάς και απέτυχαν. Φέτος το ίδιο, υπήρχαν άλλες που δαπάνησαν μεγαλύτερα ποσά, με ένα παιχνίδι την εβδομάδα, κι ήταν επιτυχία ότι θα κάνουν εννέα ή δέκα νίκες. Ο Προμηθέας είναι κάτι διαφορετικό, έχει να κάνει με αυτό που βλέπετε. Δεν έχει να κάνει με ένα πρόσωπο, δεν είναι μόνο ο κ. Λιόλιος. Είναι πολλοί, που βρίσκονται κοντά στην ομάδα από τα τοπικά. Μαζί στεναχωριόμαστε, μαζί χαιρόμαστε. Γι αυτό κιόλας παχαίνουμε, γιατί πάμε για φαγητό και μετά από νίκες και μετά από ήττες. Έχω πάρει κιλά, αλλά να πω ότι η τηλεόραση με δείχνει πιο χοντρό. Πάντως μέσα στη σεζόν, έβαλα κιλά. Δεν είναι εύκολο, γιατί με τα συνεχόμενα παιχνίδια και με τα ταξίδια χάνεις λίγο την αίσθηση. Υπήρχε περίοδος που δεν ήξερα αν είμαι στην Ελλάδα, αν είμαι στη Λιθουανία, στη Γαλλία, στην Τουρκία. Κάναμε διαρκώς ταξίδια. Είχαμε πρόγραμμα με δύο σερί εκτός σε Ελλάδα και Ευρώπη, δεκαπέντε μέρες λείπαμε. Ευτυχώς ανταπεξήλθαμε. Ήταν μεγάλο σχολείο το φετινό. Δεν κάναμε προπόνηση σκέψου. Με βοήθησαν πολλοί τρεις άνθρωποι. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο Δημήτρης Πρίφτης και ο Ηλίας Παπαθεοδώρου. Μίλησα μαζί τους και τους ρώτησα κάποια πράγματα, μου είπαν πώς έχει η κατάσταση και με βοήθησαν πάρα πολύ. Τους έχω ευχαριστήσει κι άλλη φορά, αλλά θέλω να το ξαναπώ”. – Φέτος το καλοκαίρι, βλέπουμε να επιχειρείται μια σημαντική αλλαγή όσον αφορά στους γηγενείς παίκτες. Ο Νίκος Γκίκας και ο Χρήστος Σαλούστρος αποχώρησαν, ομοίως κι ο Μιχάλης Τσαϊρέλης. “Το βασικότερο όλων είναι ο σεβασμός. Υπάρχουν παιδιά που μας βοήθησαν, έδωσαν την ψυχή τους. Αν τους πέταγα τώρα που η ομάδα έκανε επιτυχία, θα ήμουν αχάριστος. Έχω πολλά κακά ως άνθρωπος, αχάριστος όμως δεν είμαι. Θέλω να κοιμάμαι ήρεμος τα βράδια. Η ομάδα έκανε αυτό που έπρεπε, δεν τα βρήκαμε και συνεχίζουμε”.

Αν με πειράξεις, θα περάσω από τοίχο

– Ποιο μειονέκτημά σου θα άλλαζες, αν είχες αυτή τη δυνατότητα; “Ο καθένας έχει τον χαρακτήρα του. Σίγουρα θα ήθελα να αλλάξω πράγματα. Νομίζω ότι είμαι πολύ συναισθηματικός ως άνθρωπος, λειτουργώ πολύ με βάση το συναίσθημα. Στην πορεία, μου έχει βγει περισσότερο σε καλό παρά σε κακό. Αν κάτι με πειράξει, στεναχωριέμαι πολύ εσωτερικά. Αυτό θα ήθελα να αλλάξω. Το ότι έχω τη μούρλια μου, είμαι παρορμητικός, είναι άλλα”. – Όσοι σε ξέρουν κιόλας από παλιά, λένε ότι στην πρώτη επαφή βγάζεις κάτι πιο άγριο, από αυτό που είσαι πραγματικά.“Το καταλαβαίνω αυτό. Νομίζει ο κόσμος ότι είμαι άγριος. Από εννέα χρονών δούλευα, μαζί με τον θείο μου. Έπαιρνα ένα χαρτζιλίκι, για να μη ζητάω ποτέ λεφτά από τους γονείς μου. Το βλέπω τώρα, που μου ζητάει κάποιες φορές ο γιος μου και του απαντάω “δεν ντρέπεσαι να μου ζητάς χρήματα;”. Εγώ ντρεπόμουν να ζητήσω. Ήμασταν μια φτωχή οικογένεια με τέσσερα παιδιά. Οπότε για να κάνω αυτά που ήθελα, έπρεπε να δουλέψω. Για να πάρω ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, δούλευα πρώτα. Έβλεπα κάποιον συμμαθητή μου, που φορούσε ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια και ντρεπόμουν, με την καλή έννοια. Επειδή έχουμε μια διαδρομή όλοι μας, όλο αυτό που ζούμε τώρα μου φαίνεται κωμωδία. Ότι δηλαδή είμαι προπονητής και βγάζω λεφτά. Έχω περάσει πολύ δύσκολα στη ζωή μου, έχω περάσει καταστάσεις που έχω βιώσει πολύ δύσκολα πράγματα. Αν με πειράξεις, θα έρθω κατά πάνω σου. Θα περάσω από τον τοίχο. Αν δεν με πειράξεις και είσαι φίλος μου, να είσαι σίγουρος ότι θα είμαστε καλά. Η κουμπάρα μου λέει ότι τον Μάκη καλύτερα να τον έχεις φίλο, παρά εχθρό. Θα σε πολεμήσω μέχρι εκεί που δεν παίρνει, αν είσαι εχθρός μου”. – Έχεις σκεφτεί ότι μέσα από τη δουλειά μπορεί να έχεις κάνει εχθρούς; Είτε εξαιτίας της ζήλιας είτε λόγω διαφορετικών συμφερόντων; “Εγώ πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ενέργεια. Ό,τι αρνητική ενέργεια έχεις, θα γυρίσει πάνω σου. Οπότε δεν ασχολούμαι. Αν είχα μόνο φίλους, θα έκανα κάτι λάθος. Θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Δεν γίνεται να έχεις μόνο φίλους. Έχω τσακωθεί με ανθρώπους, χωρίς να έχω μιλήσει ποτέ μαζί τους. Μιλάνε για μένα, χωρίς να με ξέρουν”. – Η σειρά με την ΑΕΚ ήταν τόσο κουραστική και μεγάλη, όσο φάνηκε; Γιατί παίξατε πέντε αγώνες σε διάστημα δύο εβδομάδων. “Η σειρά με την ΑΕΚ ήταν μεγάλη πρόκληση. Όπως έγιναν τα πράγματα, είχαμε μια πρωτοφανή ευκαιρία να πάμε στους τελικούς. Πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να περάσουμε. Ήταν μια μεγάλη και έντονη σειρά, με πολύ ένταση και μπασκετικό ξύλο. Αλλά δεν μου έλεγε κάτι αυτό, το είπα και στα παιδιά. Με τον Εθνικό Πειραιά, όταν παίζαμε για την άνοδο στην Α1, ήταν χειρότερα. Πίστευα ότι μπορούμε να το καταφέρουμε ως ομάδα”.

Είμαι αυθόρμητος, δεν παίζω ρόλο στον πάγκο

– Κι ήρθε η βαριά ήττα στο τρίτο παιχνίδι, εκεί όπου φάνηκε να βγαίνετε εκτός ρυθμού. “Κοίτα, μετά από ήττα, δεν μπαίνω στα αποδυτήρια. Ούτε μετά από νίκες το κάνω. Άντε, να έχω μπει πέντε – δέκα φορές το πολύ. Δεν το συνηθίζω. Μόνο αν κρίνω ότι είναι μεγάλη ανάγκη, όπως για παράδειγμα μετά το τρίτο παιχνίδι με την ΑΕΚ, που χάσαμε με τριάντα. Αναγκάστηκα να μπω στα αποδυτήρια, για να τους πω ότι θα περάσουμε από τη σειρά. Το ένιωθα και ήθελα να τους το πω”.  – Επειδή κι ο ίδιος λες ότι είσαι αυθόρμητος, φαντάζομαι έχεις δει τα βιντεάκια που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο από τα τάιμ άουτ σου. Πώς αντιδράς σε αυτό; Γελάς ή λες “πώς είμαι έτσι”; “Γελάω με τον εαυτό μου. Είμαι αυθόρμητος ως άνθρωπος, δεν μπορώ να προσποιηθώ. Υπάρχουν προπονητές που τους βλέπεις πώς ντύνονται και ξυρίζονται. Σαν να υπάρχει ένας ρόλος, εγώ δεν παίζω κάποιον ρόλο. Αυτός είμαι. Όταν μπαίνω στο γήπεδο, μπαίνω για να πολεμήσω. Τελειώνει το παιχνίδι και είμαι άλλος άνθρωπος. Οπότε αυτό που ακούστηκε με τα κολοκύθια τούμπανα, είναι ο εαυτός μου. Ήρθε ο γιος μου, ήμουν στο κρεβάτι και μου λέει “ρε πατέρα, έχεις γίνει viral με αυτό”. – Δεν σχολιάστηκε άσχημα πάντως αυτό. “Όταν είσαι αληθινός, ο περισσότερος κόσμος θα γελάσει. Όταν βλέπει ο άλλος ότι είσαι ο διπλανός του, δεν σε κακολογεί. Σε εκείνο το παιχνίδι, είχαμε πει ότι επειδή η Ολίμπια είναι μια ομάδα με πολύ ταλέντο στο ανοιχτό γήπεδο, πρέπει να την πάμε στο πέντε εναντίον πέντε. Ξεκινάει λοιπόν το παιχνίδι και σε τέσσερα λεπτά έχουν γίνει τα ακριβώς αντίθετα. Ψάχνω τον Μιχάλη (Τσαϊρέλη) να τον βρω. Δεν το κάνω για να το παίξω μούρη ή κάτι”. – Παίζει ρόλο ότι δεν έχεις συνηθίσει ότι υπάρχουν δίπλα κάμερες, ως προπονητής που για δύο δεκαετίες βρισκόσουν στις μικρές κατηγορίες; “Δεν το σκέφτομαι καν. Όταν πηγαίνω στον πάγκο, δεν βλέπω κανέναν. Είμαι μόνο στο παιχνίδι. Στον πρώτο αγώνα με την ΑΕΚ, με έβριζαν. Δεν ασχολήθηκα, γιατί δεν άκουγα. Αλήθεια στο λέω, δεν άκουγα. Αν άκουγα, θα επηρεαζόμουν και θα είχαμε προβλήματα”. – Στις αντιδράσεις σου πάντως μοιάζεις κάπως με τον Εργκίν Αταμάν. Δεν λειτουργείς με καθωσπρεπισμό. “Υπάρχουν βίντεο από τη Γ’ Εθνική, είμαι δέκα φορές χειρότερος. Μου λένε κι από την ομάδα να μαζευτώ κάποιες φορές. Προσπαθώ να μη βρίζω, να σέβομαι και να μην ξεφεύγω. Αν γίνω κάτι άλλο, δεν θα είμαι ο Μάκης Γιατράς”.  – Στα highlight σου είναι κι η σκηνή με το τηλεφώνημα μετά τον τρίτο τελικό με τον Παναθηναϊκό. “Η πλάκα είναι ότι όντως με έπαιρνε η γυναίκα μου, όπως αστειεύτηκε ο Ρικ Πιτίνο. Λέω “τι κάνει ο τύπος, με παρακολουθεί;”. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθε η γυναίκα μου στο ΟΑΚΑ και χάθηκε κάτω στα αποδυτήρια. Δεν ήξερε που είμαι, κι επειδή είχε αγχωθεί με έπαιρνε τηλέφωνο. Πρώτη φορά είχα μαζί μου το κινητό, από τη χαρά μου το πήρα. Αυτό το ringtone το έχω βάλει για τη γυναίκα μου”.

Πιτσαδόρος είμαι, όχι ταβερνιάρης

– Μιας και πιάσαμε τα καλλιτεχνικά, ποιο τραγούδι θα περιέγραφε όσα κάνατε φέτος; “Το “μόνο στα όνειρα” του Μιχάλη Χατζηγιάννη, αν και τα ακούσματά μου είναι διαφορετικά. Μου αρέσει ο Γιάννης Πλούταρχος, ο Αντώνης Ρέμος, ο Θέμης Αδαμαντίδης, ο Νίκος Οικονομόπουλος. Τέτοιος είμαι. Των μπουζουκιών. Δεν είμαι του ποιοτικού και τέτοια. Αν για παράδειγμα έρθει ο Αντώνης Ρέμος στην Πάτρα, θα πάω να τον ακούσω. Για άλλους είναι άλλα, δεν είμαι κυριλέ εγώ. Δεν θέλω κλαμπ, θέλω μπουζούκια. Δεν είμαι του σούσι και του σολωμού, φέρε μου κοντοσούβλι και παϊδάκια και είμαστε εντάξει. Έχω κάνει μεγάλο αγώνα για να φτιάξω αυτό το σώμα”. – Γι αυτό κιόλας πιστεύεις ότι σε αποκάλεσαν ταβερνιάρη; “Το “ταβερνιάρης” δεν ήταν ακριβώς έτσι, όπως πέρασε στον κόσμο. Στο παιχνίδι με την ΑΕΚ, ήταν κάποιος απέναντι που με έβριζε. Γι αυτό είπα για το “ταβερνιάρης”, αλλά το πήραν αλλιώς. Το να μου γράψουν δύο – τρία άτομα κάτι, δεν με νοιάζει. Στο παιχνίδι το τρίτο, κάποιος μού έκανε σχέδια και του λέω “θα ξαναγυρίσω”. Όταν χάναμε τριάντα πόντους εκείνη την ώρα. Με έλεγε ταβερνιάρη. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το σώμα μου. Το αντίθετο, από παλιά πιτσαδόρο με φωνάζουν. Πιτσαρία έχουμε στην οικογένεια, τη δουλεύει ο αδερφός μου. Ο άνθρωπος παλεύει να ζήσει την οικογένειά του και με αυτόν τον τρόπο κάνουμε διαφήμιση στην επιχείρηση. Μου έγιναν προτάσεις μέσα από αυτή την ιστορία, να διαφημίσουμε κάποιες ταβέρνες. Τους λέω “είμαι ανοιχτός”. Κι ενώ ολοκληρώθηκε η ηχογράφηση της συζήτησης, ο Μάκης Γιατράς θέλησε να επισημάνει πως “μην αγχωθείτε να στρογγυλέψετε όσα είπα, δεν έχω κάτι να κρύψω”.   Photo Credits: Eurokinissi Πηγή : https://www.sport24.gr/